"Ποιός είπε 'βαριέμαι';" (μέρος 5ο)

Είπα στον ταξιτζή να με πάει στα Πατήσια, για να προλάβω τη μητέρα μου και να γλιτώσω τον Πλούταρχο. Πριν να κάνουμε όμως 200 μέτρα, αυτός σταμάτησε και πήρε και δεύτερο επιβάτη. «Θησείο», είπε μια κυρία με τεράστια ταρταρούγα γυαλιά ηλίου με χρυσό φινίρισμα, που έκατσε στο μπροστινό κάθισμα. «Στο δρόμο μας είναι, ε νεαρέ;», είπε ο ταξιτζής, σα να μου έλεγε: «Πες όχι τώρα αν θες!». Προσπαθώντας να παραμείνω ήρεμος και ψύχραιμος, κοιτούσα επίμονα ένα κόκκινο αυτοκολλητάκι στα δεξιά μου που έγραφε «Σιγά τις πόρτες». Λίγο πριν αφήσουμε την κυρία Ταρταρούγα στο Θησείο, ο ταξιτζής σταμάτησε και σ’ άλλο ένα νεύμα, ενός νεαρού αυτή τη φορά. «Στον Ταύρο, στα ΚΕΠ», είπε ο νεαρός κι εκείνος του έκανε νόημα να μπει μέσα. Είχα αρχίσει να συγχύζομαι σοβαρά. «Σφαγεία τα λένε νεαρέ, τι ΚΕΠ; Τόσα χρόνια σφαγεία ήτανε! Κύριος!», λέει απευθυνόμενος σ’ εμένα απ’ τον καθρέφτη, την ώρα που η κυρία Ταρταρούγα αποβιβαζόταν. Ξεκόλλησα το βλέμμα μου από το αυτοκολλητάκι και του το ανταπέδωσα. «Δε σε πειράζει να πετάξουμε εδώ πιο κάτω το μικρό και να γυρίσουμε να πάμε εμείς στη δουλειά μας.», μου είπε σε κατάφαση. Το ραδιόφωνο μετέδιδε ειδήσεις, άκουσα κάτι για κατεδάφιση των κτιρίων γύρω από το Μουσείο της Ακρόπολης, ο ταξιτζής άλλαξε σταθμό κι έβαλε Πλούταρχο. Εκεί νομίζω πως βγήκα εκτός εαυτού. Άρχισα να φωνάζω και να του λέω διάφορα που ούτε καν θυμάμαι, αλλά και να θυμόμουν θα δίσταζα να σας επαναλάβω, κατέβηκα από το ταξί στο πρώτο φανάρι που σταματήσαμε, μέσα στη μέση του δρόμου ωρυόμενος και κοπάνησα την πόρτα με όλη μου τη δύναμη. Προχώρησα ασυναίσθητα λίγο προς τα πίσω, χάζεψα τα τεράστια γκράφιτι στην οδό Πειραιώς αριστερά μου και το αρχαίο νεκροταφείο του Κεραμεικού στα δεξιά. Δεν είχα ηρεμήσει ακόμα. Από την Πειραιώς μπορούσα να δω στο βάθος το Δίπυλο. Το όριο της πόλης. Και συνέχισα να περπατάω, έχοντας τη νοητή γραμμή του συνόρου στο μυαλό μου. έστριψα δεξιά πριν την πλ. Κουμουνδούρου, βγήκα στην οδό Διπύλου, τρέμοντας από τα νεύρα. Στη γωνία με Ασωμάτων πέφτω πάνω σ’ ένα υπέροχο νεοκλασικό που θα ορκιζόμουν πως δεν υπήρξε ποτέ πιο πριν εδώ! Η πόρτα είναι ανοιχτή, μπαίνω μέσα σα χαμένος κι ανεβαίνω όλες τις σκάλες. Μέσα σε λίγα λεπτά και μετά από σύντομη κατατοπιστική συζήτηση με άγνωστο κύριο σε πλατύσκαλο, συνειδητοποιώ πως βρίσκομαι στην ταράτσα του Μουσείου Ισλαμικής Τέχνης, που έχει σήμερα δωρεάν είσοδο.